همان طور که میدانید ساز چنگ رومی، قدمتی بسیار کهن دارد و از دل تاریخ بیرون کشیده شده است و به شکل امروزی درآمده است و در نقطه مقابل ساز هارپیکا که سازیست ابداعی توسط تیم کالیمبا ایران، سازیست نو ظهور همراه با قابلیت های فراوان و بسیار پر احساس.
در واقع می‌توان اینگونه عنوان کرد که ساز هارپیکا ماحصل الهامی ست که از دو ساز کهن کالیمبا و چنگ رومی گرفته شده است هم راحتی در نواختن را برای نوازنده به همراه دارد و هم بسیار پر احساس میباشد.

بهتر است ابتدا به شباهت ها و تفاوت های این دو ساز بپردازیم..

همان طور که از ظاهر این دو ساز پیداست، هر دو شباهت هایی به هم دارند.

هر دو در دسته بندی سازهای زهی قرار می گیرند (ساز های زهی سازهایی هستند که دارای سیم می باشند)
و می‌توانند با انگشتان دست و یا حتی مضراب نواخته شوند.

در تعداد سیم تقریبا با هم یکی هستند و سازهای استانداردشان حدودا دارای ۱۵ تا ۱۷ سیم میباشند که هر سیم نمایانگر یکی از نت های موسیقی ست.

هر دو ساز برای شروع نوازندگی، گزینه هایی عالی هستند به لحاظ مدت زمان نسبتا کوتاه در یادگیری و یادگیری تقریبا آسان نسبت به سازهای دیگر…(پس با این حساب می‌توان گفت که خیالتان بابت صرف وقت راحت باشد؛ چرا که با توجه به نوع ساختارشان، نتیجه گیری فوق العاده ای به همراه دارند و مانند سازهایی همچون پیانو، ویالون، تار و سه تار، هنرجو نیاز به گذراندن دوره کهای سخت و طولانی مدت ندارد.

چنگ رومی و هارپیکا عموما در دو تایپ حفره دار و بدون حفره تولید و روانه بازار می‌شوند و طبیعتا نمونه های حفره دار، دارای حجم صدای بیشتری هستند.
در واقع نمونه های حفره دار را می‌توان اینگونه بیان کرد که دارای جعبه صدا و یا جعبه رزونانس می باشند و زمانی که سیم های ساز به ارتعاش درمی آیند، قسمت عمده صدا بلافاصله داخل جعبه صدا می‌رود و در کسری از ثانیه صدا از داخل جعبه به بیرون انعکاس پیدا می‌کند و همین امر باعث می‌شود که حجم صدای ساز طبیعتا بیشتر شود و در نتیجه طول موج صدا هم افزایش پیدا کند.
یعنی اگر شما در نمونه های بدون حفره به نتی مضراب بزنید، بر فرض مثال صدای آن نت حدود دو ثانیه به ارتعاش در میاید. اما اگر همان نت را در نمونه حفره دار به صدا در بیاورید، احتمالا صدای نت حدود چهار ثانیه طول موج داشته باشد.